LIEVE MAMA,

Het was weer even stil naar jou, mijn balans is weer ver te zoeken… Het was zo heftig allemaal!

Mijn emoties veroorzaakt door het heen gaan van jou zitten me al lange tijd in de weg en ik heb gemerkt dat als ik je ga schrijven dat vaak nog eens extra getriggerd wordt. Ik begeef mezelf dan in een lastige situatie: aan de ene kant wil ik je graag schrijven om het “los te laten” en aan de andere kant versterkt het mijn gevoel en emoties enorm. De emotionele rollercoaster blijft, zelf zo veel jaren later, zo lijkt het.

Een tijd geleden kreeg ik via Facebook een bericht van iemand die jou heeft gekend. Jean-François, een Canadees. Hij vertelde mij dat hij zowel in Spanje als in Hongarije bij jou heeft gewerkt als wwoofer – https://wwoof.net/ – en dat hij onlangs had vernomen dat je bent overleden. Hij wilde mij een filmpje sturen wat hij had gemaakt in die tijd dat hij bij je woonde en werkte.

Ik vroeg hem hoe hij dat had vernomen dat je er niet meer bent. Hij zei dat hij nog regelmatig in contact was met een van mijn nichtjes. Daarop vertelde ik hem dat ik helemaal heb gebroken met dat deel van mijn “familie”.

De reden dat ik het contact volledig heb verbroken is omdat die mensen niet op je uitvaart zijn geweest. Erger nog: ik kreeg ongeveer 3 maanden na je uitvaart een brief van Stefan’s vrouw met de mededeling dat ze wel even aanspraak kwamen maken op de erfenis en een hoop geld wilden opeisen. Er viel niets op te eisen, er was niets… Er waren schulden. Er waren schulden bij de bank en je had ook geen overlijdensverzekering.

Stefan, je jongere broer, zei dat hij het allemaal niet aan kon toen ik hem twee dagen voor je overlijden had laten weten dat dit misschien wel de laatste keer zou zijn om je te zien. Ik had via sms laten weten dat je toestand echt kritiek was. Hij was vanuit Duitsland voor de laatste keer langs gekomen. Er was een erg vervelende spanning tijdens dat bezoek. Hij snauwde naar mij dat hij even alleen met je wilde zijn om wat te bespreken. Je kon niet meer spreken, je reageerde niet meer. Je lag daar in comateuze toestand op je bed en reageerde al twee dagen niet meer op wat er tegen je werd gezegd.

Het leek alsof hij niet wilde geloven dat je er zo bij lag, dat je niet meer reageerde. Dat hij niet meer met je kon bespreken over een afwikkeling na je overlijden. Er was niets meer te bespreken. Hij en zijn vrouw waren in al die maanden maar 4x langs gekomen en die 4x waren ze alleen maar bezig met wat er “te halen” viel als je dood zou zijn. Ze liepen bij elk bezoek te stoken tussen ons. Wie wat zou krijgen maar er was niets te krijgen en je persoonlijke bezittingen daar waren ze niet in geïnteresseerd omdat dat toch “waardeloos” was.

De afwikkeling van je uitvaart moest via de gemeente lopen. De gemeente zouden de kosten voor de uitvaart dekken. Van mij werd er daarom wel verwacht van de gemeente dat ik via de rechtbank officieel afstand zou doen van de erfenis, maar zoals gezegd: er was niets, althans niets van grote (financiële) waarde. Van de gemeente mocht ik zelf wel al je persoonlijke bezittingen behouden: je meubels en foto’s, je kleding en sieraden (niet van waarde maar wel voor jou van waarde), je dagboeken, je muziek verzameling en je computer. Ook mocht ik zelf zorgen dat je huur bij de woningbouwvereniging werd  opgezegd en dat je woning leeg achter bleef. Ik ben de gemeente dankbaar dat zij de financiële afwikkeling konden overnemen en dat zo ook de kosten voor de uitvaart gedekt waren.

Het was een buitengewoon vervelende situatie, zo vervelend dat ik zelfs een advocaat in de arm moest nemen om die lijkenpikkers bij me weg te houden. Bovendien viel er dus helemaal niets te halen want je had best wat schulden achter gelaten lieve mama. Het was nog een heel gedoe om dat allemaal op te lossen.

Ik wil nu niet echt in detail treden maar uiteindelijk kwam het er op neer dat er duidelijke afspraken gemaakt konden worden over het nalatenschap met de schuldeisers. Geld was er dus niet, wel spullen, heel veel spullen. Persoonlijke spullen zoals je foto’s en dagboeken mocht ik houden. Samen met de advocaat werd een plan opgesteld en tijdens het proces werd ook duidelijk dat er dus niets te halen viel. De lijkenpikkers kregen een contact verbod en zo had mijn recht “zegen” gevierd. Zo heftig allemaal!

Dan was er nog Merieme, de jonge Marokkaanse studente met een rijke vader aan wie je een kamer verhuurde in je woning. We hardden op een gegeven moment bedacht dat zij in mijn huis kon gaan zitten en dat ik dan weer bij jou in zou trekken om het grootste deel van de zorg op mij te nemen. Ze bleek een achterbakse bitch en fietsendief te zijn. Toen ik een keer naar mijn huisje ging om wat spullen op te halen was ze bezig met een ander slot op de deur te zetten. Ze dacht dat ze zo aanspraak kon maken op mijn woning.

Terwijl de advocaat bezig was om het conflict met de “familie” op te lossen moest ik de advocaat ook nog eens aanspreken om Merieme weg te krijgen uit mijn woning. Uiteindelijk kreeg zij twee maanden de tijd om een andere woonplek te zoeken. Van je eigen verhuurder mocht ik uit coulance en de omstandigheden van de situatie die was ontstaan die periode in je woning verblijven tot ik terug kon naar mijn eigen woning.

In die periode vanaf het moment dat ik een advocaat in de arm moest nemen was er van een rustig rouwverloop absoluut geen sprake…

Lieve mama, ik mis je, ik hou van je!

Liefs, C.

Ps. misschien klinkt het een beetje warrig, maar het was zo heftig allemaal dat terwijl ik het opschrijf ik alles levendig in tranen herbeleef…

~★~

Meer Brieven aan mijn moeder staan hier