Lieve mama,

Hoe is het met je? Ik zie ze vliegen… Of toch niet?

Dit is weer een van de vele momenten dat ik echt niet weet met wie ik het zou moeten of kunnen bespreken. Ook al had ik laatst wel iets oppervlakkigs tegen Bas gezegd op whatsapp toen mijn blog daar ter sprake kwam. Bas zei dat ik me over mijn schroom heen moet zetten en omdat het volgens hem in mijn hoofd zit er daarom vanzelf emotie bij komt kijken. Het zal wel *grinnik*

Op dit moment zit ik helemaal vast, het lukt me niet (meer) om te schrijven dus stort ik me maar op de back-end. De reden is dat ik ervan overtuigd ben dat hij mijn blog heeft gelezen. Je zou me denk ik vragen waarom juist hij dat zou doen. Dan had ik verklaard dat ik hem eens zijn huid had vol gescholden omdat het op dat moment echt zo voelde. En dat hij naar aanleiding daarvan misschien wel had gekeken wie ik ben. Je zou waarschijnlijk uiteindelijk zeggen dat ik ze zie vliegen en dat ik niet meer moet kijken, lol…

Bewijzen kan ik het niet direct en geheel in detail had ik je het alleen verteld als we aan je keukentafel hadden gezeten met een kop thee en we elkaar gewoon in de ogen konden aankijken met een moeder dochter knuffel als afsluiter.

Het zit me dwars dat ik er nu zo over denk en vooral dat het zo voelt. Dat ik me niet meer helemaal vrij voel in wat ik zou willen zeggen op mijn blog. Of beter gezegd: dat het mij vooral blokkeert omdat ik mij bewust ben dat er wordt gelezen. Misschien had die ene psycholoog toch wel een beetje gelijk toen ze zei: “Zou je dat nou wel doen, zo open en bloot voor iedereen op internet?”.

Ik blijf bij mijn standpunt wat dat betreft, ik heb geen spijt dat ik mijn blog ben begonnen. Wel merk ik nu als relatief beginnende blogger dat publiek schrijven niet zo makkelijk is dan dat ik dacht. Helemaal omdat ik nog steeds zoekende ben waar mijn blogs dan over moeten gaan en voor wie ik ze uiteindelijk schrijf. Voor mezelf misschien?

Het is nog steeds een leerzaam project waar ik vooral bij het technische gedeelte heel veel uit haal. Ondanks dat het soms ook frustrerend kan zijn. Maar als ik dan weer iets heb uitgezocht en vooral als ik iets gaande weg heb gefixed nadat ik het heb geleerd (om op te lossen), dan geeft het wel voldoening. Dan ben ik trots op mezelf!

De andere website, het educatieve platform, staat deels on hold. Het project is te groot. Er moet te veel gebeuren of aan gewerkt worden om er veel over los te laten. De burn-out maakt dat ik heel zuinig moet zijn met mijn energie. En dat komt dit project op dit moment niet te goede. Mijn intentie is om eind volgend jaar een concrete nieuwe (member) website lanceren.

Het is een korte deze keer, mama, ik mis je…

Liefs, C.

~★~

Meer Brieven aan mijn moeder staan hier