Lieve Mama,

Gefeliciteerd met je verjaardag, vandaag zou je 77 jaar geworden zijn, maar dat weet je zelf natuurlijk ook wel 😉

Ik heb je al lang niet meer geschreven, mijn excuus daarvoor… Van sommige dingen geef ik je een update nu, en andere zijn nieuw(s). Het bloggen, en dan vooral de regelmaat, viel me ook zwaar op een gegeven moment. Zeker als het over jou zou gaan. Dat was dan ook de reden om het even on hold te zetten om pas weer verder te gaan als het goed voelt, ik de energie, drive en discipline heb om verder te gaan met de blog.

Soms maakte het mij tegenover mijn lezers ondanks dat ik ze niet allemaal ken ook erg onzeker omdat ik mij in een aantal blogs, zoals deze nu, best kwetsbaar en open opstel. To be honest, I don’t care what they think. My life is not their lives… Ai! Het is fijn om het soms op deze manier van me af te schrijven als de tijd zich er toe dient en ventileren goed voelt. Misschien heeft iemand er nog iets aan ergens out there. Of niet, dat kan natuurlijk ook.

Er is in de tijd dat ik je niet heb geschreven veel gebeurd en ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen met vertellen. Misschien vindt je het fijn om te weten dat ik nog steeds contact heb met Dieter ondanks dat het ons beide moeilijk valt om over jou te spreken. We mailen zo nu en dan en dat kan een behoorlijke impact hebben op ons omdat we beiden rust zoeken in het gemis van jouw heen gaan. Toch vind ik het fijn om met Dieter in contact te zijn op de momenten dat we wel kunnen communiceren en ik hoop dat hij weer eens naar Amsterdam komt. Eigenlijk is het jammer dat we ons verdriet gevoelsmatig niet op dezelfde manier kunnen delen, misschien, maar het gemis blijft hetzelfde denk ik…

Dat brengt mij dan ook bij het volgende wat ik je graag wil vertellen: ik ben na al die jaren eindelijk bezig om je bus te verbouwen. Misschien heb je dat al gezien want het eerste deel van de bus verbouw blog en de vlog staan al een tijdje online. Binnenkort komt deel 2 van de bus verbouw blog/vlog online om het project verder te vervolgen naar deel 3 etc, want ik heb heel veel blog/vlog materiaal liggen wachten op edits en finetuning. Tot het klaar is, om dan te gaan bepalen wat ik met de bus ga doen: “roekeloos” alles achter laten en reizen, verhuren en/of misschien wel verkopen. Verkopen…?! Ja, zelfs die gedachte krijgt steeds meer rust/vorm maar ik ben er nog niet helemaal uit…

Eerst moet de bus klaar zijn en ik er tenminste een reis mee hebben gemaakt na mijn verbouwing… Terwijl ik het schrijf denk ik direct weer dat verkopen stom zou zijn, gewoon verhuren die bus. Maar omdat de bus misschien geen heel lange toekomst meer zou kunnen hebben, is er dus wel enorm twijfel over wat te doen met dat toch ook erg geliefde blok aan mijn been. Soms denk ik dat het eigenlijk zonde is van mijn investering juist vanwege die onzekere toekomst betreffende bijvoorbeeld brandstof en klimaat. Geen goed verkoop praatje als ik hem dan echt kwijt zou willen. Ach, die mooie bus… Het blijft voorlopig nog wel een dingetje dus.

Soms zie ik op Facebook in zelfbouw camper groepen foto’s van andere bussen die veel minder degelijk en niet helemaal volgens de wet- en regelgeving zijn gebouwd waar aardig mee wordt gereisd. En soms demotiveert mij dat dan om het wel degelijk en volgens regels op mijn manier te bouwen. Maar mijn vage flexibele omgebouwde bus as verstrooi reis plannen kriebelen nog steeds te erg, dat wel. Hoe gaaf zou jij het vinden dat een beetje van je as op bijna alle plekken die voor jou belangrijk zijn geweest en waar je was met jouw bus gestrooid wordt… Want je staat hier gewoon nog steeds op de kast. Los laten zeggen ze dan…

Het is een zwaar en intensief project. Niet alleen emotioneel maar ook lichamelijk. Ik ben er heel fanatiek aan begonnen, het slopen en de eerste stappen om weer op te bouwen. Als de bus af is wil ik er onder meer mee naar Frankfurt reizen om Dieter dan zelf op te zoeken daar. Ik wil eigenlijk ook naar Saarbrücken, waar je bent geboren. Er zit nu geloof ik een gerenommeerd restaurant in je geboorte huis vernoemd naar de (meisjes) achternaam van Oma. Misschien ook naar Augsburg, omdat jouw moeder daar heeft gewoond en ik ook fijne wazige herinneringen heb. En ik wil naar Spanje, ik moet beslist terug naar Spanje…

Nadat ik het eerste deel van de blog en vlog online had gezet en ik min of meer ingestort omdat mijn belastbaarheid het nog steeds niet toe laat dat ik alsmaar door ga (zo hoe ik dat altijd heb gedaan). Ik realiseer mij dan dat ik nog veel bergen te verzetten heb op weg naar mijn herstel van de Burn-out, depressie en PTSS. Soms verlies ik de hoop of ik ooit nog wel de wat stabielere oude ik zou kunnen worden, of in ieder geval weer een deel van haar terug zou kunnen vinden.

Er is eindelijk wat helderheid betreffende mijn slechte onrustige slaap, waar ik al jaren last van heb en heel lang ook heb gedacht dat het mede komt door al dat nachtwerk in het verleden en een verstoorde biologische klok ofzo. De diagnose zware slaapapneu met soms meer dan 57 adem stops per uur. Met een CPAP apparaat wat ik nu heb zou het slapen op den duur wel verbeteren. Maar dat kan maanden tot zelfs jaren duren. En over gaat het niet.

Alle lichamelijke en geestelijke klachten die dat met zich mee brengt omdat je al jaren buitengewoon slecht slaapt en nooit echt fit of uitgerust bent (en toch steeds door gaat, omdat het nu eenmaal vaak moet). Het is gebleken dat apneu klachten vaak worden aangezien als zijnde burn-out of anders om. Het verklaarde voor mij wel een hoop, either way. Ik had me er nog niet in verdiept welke gevolgen slaapapneu heeft omdat er altijd van een burn-out werd uitgegaan tot nu toe. Meer info over slaapapneu kan je vinden via de Apneuvereniging.

Voor mijn herstel heb ik al verschillende trajecten doorgaan en ze helpen altijd maar een beetje en tijdelijk maar meestal gewoon helemaal niet. Dat is best frustrerend omdat ik wat mijn belastbaarheid betreft mezelf toch steeds weer voorbij loop en dus in mijn eigen vingers snij. Het is zo ontzettend moeilijk om daar een balans te vinden want soms gaat het een tijdje erg goed en andere momenten gaat het weer helemaal niet. Dan moet ik rust houden om weer op kracht te komen en weer verder te gaan.

Mijn weerbaarheid, belastbaarheid zowel emotioneel als lichamelijk is vaak echt laag. Dan ben ik van de minste tegenslag helemaal van de leg en kost het weer weken soms maanden om daarvan te herstellen. Terwijl als je mij zo ziet, lijkt er van de buitenkant niets aan de hand. Volgende week begint er een nieuw traject, Psychosomatiek, bij weer een nieuwe instelling. Ik heb goede hoop dat dit misschien wel een traject is wat meer zoden aan de dijk zet. Maar omdat ik al zo veel heb gedaan en geprobeerd, ben ik ook wel sceptisch. Toch ga ik er met vertrouwen in als het traject begint.

Mam, weet je nog dat je in je laatste periode van je leven vaak zei dat je een rode kitten wilde? Ik was op dat moment al fulltime je mantelzorger en had je gezegd dat ik die zorg er echt niet ook nog bij wilde en dat ik daarom niet mijn best heb gedaan om ergens een kitten voor je te zoeken. Het was op dat moment echt te veel… Natuurlijk had ik graag een kitten voor jou erbij gehad als jij niet zo ziek was geweest maar je had zelf ook niet zo lang meer om te genieten van een klein poezelig pluizen bolletje. Ik zag je teleurstelling maar ook je begrip dat je aan mij zag hoe zwaar het ook voor mij was om te zorgen voor jou. De wens van jou om een kitten te hebben heb ik 4 maanden na je overlijden toch (voor mezelf) waar gemaakt. Op die manier stopte het spoken van jouw woorden over een kitten in mijn hoofd.

Via Facebook vond ik in Den Haag een nestje met rode kittens. Het huisje waar hij vandaan kwam had hem de naam Jimmy Choo gegeven, omdat ze zo gek op fashion waren, die meiden in Den Haag. Zelf vond ik dat eigenlijk helemaal geen passende en mooie naam voor een klein rood katertje. Ik had er de eerste weken Jimmy Moon van gemaakt zodat het toch een beetje bekend klinkt voor hem en Moon omdat ik jou altijd Moon (of mam) noemde. Vernoemd naar jou, Monika.

Jimmy Moon was eigenlijk ook niet de juiste passende naam voor hem en al snel is zijn definitieve naam Bengel geworden, ondanks dat het echt een knuffelig lieverdje was. Bengel klonk stoer en hij was ook stoer omdat hij had ontdekt dat hij als hij de Overtoom oversteekt in het Vondelpark was. Het bleek dat hij graag op een van de eilanden in het park kwam. Daar ben ik achter gekomen toen Bengel een keer erg lang weg was. Toen heb ik via Amivedi een vermist bericht gemaakt online en niet lang daarna kreeg ik een reactie van iemand die hem in het Vondelpark had gezien op het betreffende eiland. Uiteraard ben ik direct naar het eiland gegaan en heb daar lopen zoeken tot hij tevoorschijn kwam. Gelukkig!

In de eerste week van juli nu dit jaar werd ik op een middag gebeld door de dierenambulance met de mededeling dat Bengel was aangereden op de Overtoom, overleden en de bestuurder was doorgereden. Er is nog iets vreemds aan dit verhaal want twee weken eerder voor het bericht van de dierenambulance werd ik gebeld door iemand die mede beheerder is van dat eiland in het Vondelpark.

De mevrouw in kwestie zei dat ze Bengel al vaak had gezien en vroeg zich af of het een zwerfkat is. Daarom had ze met een chipreader gekeken bij Bengel en zo mijn telefoonnummer gevonden. En nu komt het: die mevrouw is ook de persoon die Bengel dood op de Overtoom gevonden zou hebben en zo de dierenambulance had ingeschakeld. Ze wist dus nog voordat ik het wist dat Bengel dood is. Omdat ze eerder contact met mij had gezocht over hem, heb ik haar een bericht gestuurd dat ze Bengel niet meer zal zien omdat hij dood is. De mevrouw antwoordde dat ze dat al wist en had gewacht het mij te vertellen omdat ze wilde dat ik het van de dierenambulance zou horen dat hij er niet meer is. Sowieso was het contact met haar erg vreemd vond ik en ik kreeg direct een naar gevoel dat de mevrouw Bengel iets had aangedaan. Het was mij te toevallig allemaal, een heel naar verhaal…

Zorro, een van mijn andere katten die je niet kent, die ook via Facebook bij mij een forever home heeft gekregen, is een Maine Coon raskat. Omdat het een vol raskat is, is hij erg gevoelig voor kwaaltjes. Hij heeft al een tijd last van een steeds terugkomende ontsteking aan zijn kaak. Op de ochtend dat ik later op de dag het slechte nieuws over Bengel te horen kreeg, was ik met Zorro bij de dierenarts omdat zijn kaak alweer erg ontstoken was. Hij moest er een paar uurtjes blijven voor onderzoek. Vlak nadat ik in de middag gebeld was door de dierenambulance werd ik gebeld door de dierenarts over Zorro. Zorro zou kanker hebben aan zijn kaak en het advies was om hem zo snel mogelijk in te laten slapen omdat het niet meer zou genezen…

Jezus, wat een schok was dat zo op een dag. Twee katten kwijt. Het was me veel te veel en ik had direct het gevoel dat ik weer helemaal terug bij af was met mijn herstel. Wat een klap! Ik had Zorro later die dag opgehaald bij de dierenarts die heel erg aan het aandringen was om Zorro de maandag erna te laten inslapen. Ik had gezegd dat ik dat echt niet aan kan om in zo een korte tijd twee van mijn katten op die manier te moeten missen. Ik was verward, ontzettend emotioneel en kon eigenlijk niet helemaal helder denken. Ik ben niet terug gegaan naar die dierenarts maar ben voor een second opinion naar een andere dierenarts gegaan. Daar werd het vermoeden van kanker wel bevestigd maar om het zeker te weten zou ik een nog al duur onderzoek moeten laten doen wat meer dan €750,- zou kosten en dat heb ik niet. Ik had aangeven dat als Zorro geen ontsteking heeft het goed met hem gaat en dat ik een palliatief traject met hem in wil want Zorro is ondanks zijn kwaaltjes een heel sterke kat.

De tranen rollen over mijn wangen, op dit moment ben ik even niet meer in staat om te schrijven en ik denk steeds: iemand heeft op een rare manier mijn kat vermoord…

Nu weet ik het zeker mama: sinds jouw overlijden ben ik niet meer goed in staat om te gaan met (sommige vormen van) verlies. Misschien had ik daar onbewust eerder ook al problemen mee, bijvoorbeeld alle banen die ik mijns inziens vaak onterecht ben verloren terwijl je je altijd vol hebt ingezet en gegeven. Of die ene liefde, of die andere die jou al zo lang aan het lijntje had gehouden en toch met iemand anders is getrouwd. Of de keren dat je van wat je dacht echt goede vrienden of vriendinnen waren opeens tig messen in je rug kreeg en daarom de vriendschap definitief hebt verbroken.

Ook heb ik issues met bindingsangst en verlatingsangst tegelijk. Misschien juist omdat verlies zo ontwrichtend kan zijn. Mijn huisarts zei laatst iets essentieels: het gaat om liefde… En een ander psycholoog zei eens: je hebt het Broken Heart Syndrome en bent er nog net niet aan doodgegaan.

Zouden er dan misschien automatisch ook vertrouwens- en misschien zelfs eenzaamheid issues zijn? Dat soort dingen zou ik graag met jou willen bespreken, mama. Want jij had altijd wel van dat moederlijk advies of raad, of het nu goed was of niet. Je wist op jou manier altijd wel ergens een positieve of andere draai aan te geven. Dat mis ik, heel erg…

Mijn eigen inzichten hebben mijn zeer langzame herstelproces meer doen helen dan alle verschillende therapie trajecten die ik de afgelopen jaren bij verschillende instellingen heb doorlopen. Niet een psycholoog en/of psychiater heeft op die manier bijgedragen aan de deels helende inzichten die ik voor mezelf heb opgedaan. Ik heb zo veel labeltjes gekregen van ze dat ze het zelf ook niet meer schijnen te weten. Een lopende zak vol met zorggeld zonder dat je goed geholpen wordt, steeds langer wordende wachtlijsten en ook nog steeds meer betaald en steeds minder ervoor terug krijgt, zo voelt het!

Een ander belangrijk inzicht, wat de hulpverleners door de blindheid van hun boeken totaal over het hoofd zien: het is allemaal menselijk in welke mate en fase dan ook je die labels (diagnoses) opgeplakt krijgt. Omdat ik op een gegeven moment zo ontzettend vertwijfeld was in mijn situatie had ik zelfs op aandringen van de “zorg” een traject met medicatie geprobeerd. Van te voren had ik aangeven dat ik die weg eigenlijk niet in wil slaan maar mijn vertwijfeling won het op dat moment van mijn beter weten. Het heeft uiteindelijk meer kwaad gedaan dan goed, zonder heel erg in detail te gaan mam… Wat ik je als lezer van mijn blog hier wil meegeven als je zelf in een moeilijke situatie zit en medicatie slikt, denk nog eens heel goed na of het jou echt helpt en positief bijdraagt aan je omstandigheden. Voor mij werkte het absoluut averechts, zo heb ik het ervaren.

Weet je mama, ik realiseerde mij pas vorige week (voor de zoveelste keer?) wat een van de redenen is dat ik het nog steeds heel moeilijk vind om te gaan met jouw overlijden. Het voelde al veel eerder zo maar pas nu kan ik het een beetje onder woorden brengen: je was mijn aller belangrijkste ijkpunt, mijn steunpilaar. De persoon waarbij ik met alles maar dan ook echt alles terecht kon, positief en negatief. Je was de persoon die ik altijd 100% kon vertrouwen, dat heb ik eigenlijk nooit meer zo op die manier gevoeld bij anderen.

Het voelt sinds je er niet meer bent nu nog steeds alsof ik voor mezelf alles maar dan ook alles steeds weer opnieuw moet uitzoeken, mezelf steeds opnieuw moet vinden, soms de dingen die ik van je heb meegekregen opnieuw moet valideren. Alsof mijn veilige vangnet definitief is verdwenen en ik opnieuw mijn hele eigen basis opnieuw moet versterken, verankeren, zonder enige hulplijnen.

Ze zeggen vaak Power Vrouw over of tegen mij, maar… Soms denk ik dat ik een knettergek labiel wrak ben (geworden), maar wel eentje die telkens weer de kracht en de moed vindt om op te staan en door te gaan tot nu toe. Zo heb ik het namelijk altijd gedaan, bijna altijd ten koste van mezelf. Soms voelt het als eindeloos watertrappelen en toch kopje onder gaat. Soms vraag ik mezelf af hoe het kan dat er nog niet een moment is gekomen dat ik echt de handdoek in de ring zou gooien, wat een rust zou dat geven. Ik sus mezelf met “Ik heb katten” en ben ze dankbaar… En muziek, ik ben ook dankbaar voor muziek. Al heb ik er ook een haat liefde verhouding mee.

Mama, zoals Maaike Oudboter zingt in haar lied Dat ik je mis: Laat me los, Ik moet nu Alleen

En dat valt me nog steeds heel erg zwaar, dat los laten. Want ik wil je helemaal niet los laten. Los laten klinkt en voelt voor mij als vergeten, snap je, ik wil je helemaal niet vergeten. Nooit…

Bedankt dat je mij juist met die man hebt gemaakt en gebaard. Bedankt voor alle dingen die je mij hebt meegegeven, dat je mij het leven, met alle up’s en downs en kronkelige paden, hebt geschonken.

Ik ben dankbaar voor de ongelooflijke kracht die je in jezelf hebt, waar je je soms niet (meer) bewust van bent.

Liefs, C <3

Ps. Wil je een van mijn aller eerste blog experimenten eens zien en lezen? Dan moet je hier zijn: http://djceleste.blogspot.com/

~★~

Meer Brieven aan mijn moeder staan hier