Music makes you loose control
Lieve mama,
Music makes you loose control. Het is alweer een tijdje geleden dat ik je heb geschreven. Ik vond het belangrijk om andere artikelen te schrijven en daarbij zat ik ook even vast in mijn hele blog (schrijf) proces. Inmiddels heb ik op andere blogs gelezen dat het de normaalste zaak van de wereld is als je even vast zit in je blog schijf proces zo nu en dan. Er volgden dan ook goede tips uit om het schrijven weer op te pakken en de writer’s block te overwinnen.
Ik mis je! Dat is helemaal niets nieuws… Zo graag had ik je in het echte leven verteld waar ik mee bezig ben en je feedback gehoord. Al is het wel zo dat het echte leven niet meer zo is als dat het was. De wereld is enorm veranderd. Wereldwijd heerst er een nieuw virus, het covid-19 virus, corona, SARS-CoV-2 of hoe je het ook wil noemen.
Ontsmetting van je handen voor en na boodschappen doen, afstand houden van elkaar, mondkapjes in het OV, lockdown, sluiting van horeca, bedrijven die failliet gaan, niet meer dansen in een discotheek of op een festival. En vooral een hoop angst. Maar ook een tegen geluid, gelukkig? Mensen die een beetje door draaien met allemaal theorieën, soms deels correct, maar soms ook echt onzin.
Dat virus wat veel mensen bang maakt en wat overheden de gelegenheid geeft om verplichtingen te stellen en wetten aan te passen in naam van bescherming van het volk. Het is nog al wat. Ik zou er over kunnen schrijven, hoe ik het ervaar, maar er wordt al zo veel over geschreven. Bovendien wil ik niet angstig worden. Ondanks dat ik me zo veel mogelijk probeer aan te passen om zelf niet ziek te worden of iemand anders ziek te maken (ik heb geen idee of ik het virus draag), wil ik niet dat het mijn leven gaat overheersen.
Eigenlijk wil ik er op mijn blog zo min mogelijk aandacht aan besteden. Ik wil graag in het positieve blijven en mij niet te veel laten beïnvloeden door wat er allemaal gebeurt in de wereld wat dat virus betreft. De media, de politiek besteed er al genoeg aandacht aan. Niet te vergeten de publieke opinie.
Wat ik er over wil zeggen nu is dat ik enorm opgelucht ben dat jij deze nieuwe wereld met dat virus en hoe er naar te leven om niet besmet te raken of anderen te besmetten niet meer hoeft mee te maken! Want jij, jij was direct op de barricade gesprongen en had je aangesloten bij het tegen geluid. Je had het wel serieus genomen maar je had je zeker niet bang laten maken. Je zou een heel sterke mening hebben met goed onderbouwde argumenten.
Music makes you loose control. Ik wilde je schrijven over muziek. Jouw favoriete muziek. Je hield vooral van wereldmuziek, Afrikaanse muziek en zigeuner muziek. Je was open over de muziek waar ik van hield. House en techno dat vond je meestal maar niets. Een uitzondering daar gelaten. Ik daarin tegen hield vaak niet van jou muzikale smaak. Het was me te etnisch, te werelds. Nu inmiddels begrijp ik beter waarom je zo je eigen muziek smaak had en waarom je graag naar onder meer de zigeunermuziek luisterde. Het was voor jou een manier om te laten weten wat je bezig hield en waar je voor stond in het leven.
Ik heb de afgelopen jaren een paar mixen gemaakt waarin ik mijn verdriet een beetje kwijt kon zo leek het. Je weet dat ik lang actief ben geweest als dj. In het begin vond je dat maar niets, dat hele nachtleven waar ik aan deel nam. Tot ik mijn eerste betaalde dj boeking had in het buitenland. Toen begreep je dat waar ik mee bezig was misschien toch wel een beroep is waar ik toen mijn centjes deels mee kon verdienen.
Maar eerlijk zeg ik je dat ik vooral sinds jou overlijden niet heel erg in staat meer ben om een feestje te bouwen als dj voor mensen op de dansvloer. Het komt voornamelijk omdat mijn verdriet en de daar aan gekoppelde depressie overheerst. Mij lukt het daarom meestal niet meer om een vrolijke vibe neer te zetten. Mensen zeggen dat ik het verdriet moet los laten. Dat lukt mij niet. Verdriet is niet iets wat je zomaar kan los laten. Het is een heel verwerkingsproces. En ik ben er op mijn manier nu al erg lang mee bezig om het een plekje te geven. Los laten doe je niet zomaar even, dat is makkelijker gezegd dan gedaan…
Weet je nog dat ik in de laatste week dat je bij ons was op een avond je favoriete playlist heb aangezet terwijl je in je bed lag? Je reageerde al een paar dagen niet meer, kon niet meer praten en lag er in een coma-achtige toestand. Ondanks dat je nergens meer op reageerde was ik ervan overtuigd dat je wel alles nog kon horen. Toen ik je lievelingsmuziek opzette verscheen er een glimlach op je gezicht. Het zou je laatste glimlach zijn.
In die eerste week na jou overlijden was ik als verdooft. Er moest zo veel geregeld worden. Zo veel mensen en instanties gecontacteerd worden. Ik had in dat hele proces besloten om zelf je rouwkaarten te maken. In de kleuren zo hoe je jouw woning had geschilderd. Kaart voor kaart knippen en plakken. Het was vreemd want ik had toch wel een beetje plezier om het te doen. Een verschrikkelijk tegenstrijdig gevoel in contrast met het verdriet. Automatische piloot, dingen moesten nu eenmaal geregeld worden.
Music makes you loose control. Voor de uitvaart had ik 5 dagen om de begeleidende muziek samen te stellen. Het was een lastige klus want ik had keuze uit meer dan 350 nummers waar je graag naar luisterde. Dat moest in een mix van ongeveer een half uur gepropt worden. Het bleek dat je op je computer een speciaal mapje had aangemaakt met muziek waar ik uit kon kiezen. Wanneer had je dat dan gedaan in jou ziekte proces?
Terwijl ik aan deze periode terug denk rollen de tranen over mijn wangen. Het was een intense tijd, onze laatste periode samen. De tijd dat ik ervoor had gekozen om mijn eigen leven helemaal opzij te zetten om er voor jou te zijn. Om voor jou je laatste periode het zo comfortabel en makkelijk mogelijk te maken. Het was vreselijk om je zo langzaam te zien wegkwijnen, te zien hoe de kanker je van binnen helemaal opvrat…
Hier volgen de muzikale reizen die ik voor je heb gemaakt. De eerste is de muziek die tijdens de uitvaart plechtigheid is gedraaid tussen de speeches van Dieter, Duco, Ron en mezelf door. De tweede en derde zijn een mix van mijn eigen muziek keuze, maar wel met de kleur die jou zou aanspreken ondanks dat je eigenlijk helemaal niet hield van de 4 to the floor beats 😉
Ik mis je, ik hou van je en hoop dat je spirit over de kleuren van de regenboog vliegt…
Liefs, C.
~★~
Dit heb je weer mooi op ‘papier’ gezet 🙂
Mooi geschreven door je hoor Celeste. Levendig op zo’n manier dat ik er goede voorstellingen bij kan maken van de vertellingen over je mams. Naast dit is het ook een nuttige manier om je verdriet om haar verlies op enige wijze te proberen van je af te schrijven en daarmee zodoende ook te groeien in je aanvaarding ervan. Hierbij denk ik ook dat deze toch echt belangrijk voor je is om verder te kunnen. En dat doe je dan ook dat verder gaan. Je pad kent hobbels weet ik van je, maar je richting is mijn inziens in al die jaren toch zeker die van vooruit. En dit schrijven hier van je is een hele leuke move daarin.
Go on girl! 😉
Heftig, mooi en persoonlijk geschreven. Mijn vader maakt dit allemaal ook niet meer mee. Gelukkig. Want ook hij zou op de bres zijn gesprongen, denk ik. Terwijl hij driedubbel en dwars tot de risicogroep behoorde.
Wat heb je dit mooi verwoord en wat goed dat je moeder een mapje met muziek had waar je een mooie mix van kon maken. Heel veel sterkte!
Wat een mooie brief aan je moeder… Sterkte met het gemis. Het zijn sombere tijden.
Wauw dit kon ik niet lezen zonder tranen. Het gevoel herken ik zo. Mijn moeder is vorig jaar december overleden en ik mis haar elke dag meer en meer. Ik ga door maar dat is een masker, het liefst kruip ik weg onder de dekens en laat het verdriet op mij afkomen.
Wat mooi dat je dit doet! Lijkt me ook heel veel helpen bij de verwerking. Mooi verwoord ook hoe je zou denken hoe je moeder hiermee zou omgaan.
Heel veel sterkte met die verlies. Het lijkt me vooral lastig om in zo’n moeilijke periode zoals deze zo’n belangrijk persoon in je leven te missen.
Dit raakt me. Ik verloor mijn moeder drie jaar geleden. Het besef dat ze niet meer terugkomt is nu wel ingedaald, maar het gemis. Ik kan je vertellen, dat went nooit.