Lieve mama,

Nou je zult misschien wel verbaast zijn dat ik je schijf via mijn nieuwe blog website. Ik hoop niet dat je het erg vindt dat ik openhartig mijn brieven aan jou met iedereen deel. Ik schijf je nu over mijn gebroken tranen zee en de nasleep van onze ervaringen.

Vandaag is het 28 juli 2020, je verjaardag, je zou 74 jaar geworden zijn…

Het is 8 jaar geleden dat je deze wereld hebt verlaten op 20 maart 2012. Ik legde mijn hand op je borst, toen heeft je hart nog 3 keer geklopt en je was weg… Er bleef een gebroken tranen zee over.

7 maanden heb ik intensief voor je gezorgd in de laatste periode van je leven. Ik ben zelfs weer bij je thuis komen wonen, omdat ik naast de zorg alle tijd die we nog hadden met jou wilde besteden. Het was niet makkelijk. Voor jou niet omdat je ziek was en voor mij niet om jou zo langzaam te zien weg glijden. Mijn hele eigen leven heb ik toen opzij gezet om te zorgen en de tijd die we nog hadden samen zo goed mogelijk door te komen. Met hoge up en diepe diepe downs. Ik had op dat moment nooit gedacht dat de zorg periode achteraf zo ontzettend zwaar is geweest. Het is me niet in de koude kleren gaan zitten, het verdriet is bijna ondragelijk. Ik kan er maar moeilijk mee omgaan, nog steeds, ook nu 8 jaar verder…

Misschien weet je alles al, omdat je van boven of waar je ook bent nu de hele tijd meekijkt. Toch heb ik het gevoel dat mijn schrijven aan jou misschien wel gaat helpen om mijn verdriet en gemis beter een plek te kunnen geven.

Na je overlijden heb ik ruim 8 maanden genomen om het verlies van jou te verwerken. Daarna heb ik zo goed het ging geprobeerd om mijn eigen leven enigszins weer op te pakken. Het ging een hele tijd goed, dacht ik…  Gebroken tranen zee. Als ik bijvoorbeeld met vrienden een borreltje had gedronken of in een club op de dansvloer stond, kwam er een zee van tranen los. Allemaal opgekropt verdriet. Mij nog steeds niet realiserende welke impact jouw ziekte, de mantelzorg en het overlijden daadwerkelijk op mij heeft gehad. De zee van tranen kwam zelfs in stressvolle situaties op het werk waarbij het vaak moeilijk uit te leggen was dat het niet het werk was wat de zeeën aan tranen veroorzaakte. Ik voel me gebroken met die zee van tranen.

1 oktober 2016 Dans optreden met Quazar tijdens het 25 jarige Quazar jubileum in Paradiso. Ik voelde me al niet zo fit, maar ach, doorgaan. Na het optreden direct naar huis, geen feest want ik voelde me nog beroerder. Thuisgekomen, hevige hartkloppingen, shit mijn rikketik. Ambulance. Een nacht in het ziekenhuis, ik ben er goed vanaf gekomen. Edoch nog steeds niet willen geloven dat ik mijn leven anders zou moeten inrichten door te luisteren naar de signalen van mijn lichaam. Doooor gaan, ik ben een powervrouw, van wie zou ik die eigenschap hebben overgenomen… Mama.

In 2018 kwamen dan de “eerste” verschijnselen van een burn-out. Ik ging maar door met keihard werken zonder aandacht te besteden aan mijn innerlijk en verdriet. Ik heb de signalen totaal genegeerd want doorgaan is een kunst en zo heeft de psycholoog mij verteld een onbewust mechanisme om niet bezig te zijn met wat eigenlijk moet gebeuren: goed voor jezelf zorgen op alle niveaus. Na een paar weken rust vond ik dat ik wel weer verder kon en pakte het fijne ritme van keihard werken weer op.

Begin 2019 ben ik weer een keer ingestort, wederom nam ik de signalen van mijn lichaam, gevoel en geest niet serieus genoeg want doorgaan geeft ook een soort verdoving. Eigenlijk is het niet accepteren dat er iets diep binnen aan de hand is. Dus werken, werken en nog eens werken…

In de late zomer van 2019 was het dan echt: BURN-OUT, ik kon niets meer, helemaal stuk. Ik kon niet meer slapen (dat ging sowieso nog voor dat wij in onze rollercoaster terecht kwamen al erg slecht), ik kon niet wakker zijn, alles was te veel en ik had totaal geen weerbaarheid meer. Mijn zielenwond is op dat moment behoorlijk aan het etteren. Deze keer nam ik het wel serieus, er moest echt verandering komen. Ik moest nu alle signalen van mijn lichaam serieus gaan nemen want mezelf dood werken dat zou zeker niet de bedoeling zijn geweest. Dat kon zo echt niet verder gaan, ik heb misschien veel te laat hulp gevraagd bij een psycholoog.

Nu volg ik met de psycholoog therapie, probeer ik op allerlei manieren tot innerlijk rust te komen en het verdriet te verwerken. Tot rust komen in het dagelijkse leven maar zeker ook in mijn hoofd en in mijn hart. Er is nog een lange weg te gaan…

Lieve mama, ik wilde je in mijn eerste brief aan jou vertellen hoe het met mij gaat en wat er (in een notendop) na jouw overlijden aan de hand is met mij. In mijn volgende brieven zal je duidelijk worden hoe veel ik je mis, zal ik herinneringen ophalen die jij ongetwijfeld ook nog weet. Ik zal je vertellen hoe ik ontwikkel maar ook stil ben blijven staan.

Ik hou zielsveel van je, mis je enorm.

Liefs, C.

~★~

Zie hier de introductie over deze blog categorie.